Dziś sobota. Dzień wolny od pracy. A zatem czas ogarniania jaskini. Nie lubię tego, ale porządek nie chce brać przykładu z bałaganu i robić się sam. Więc ogarniam. Latając na pojeździe, którego silnik niestety nie jest spalinowy i na dodatek bynajmniej wcale go nie napędza trafiam jego końcówką w stojące obok siebie dwa zestawy specjalistycznego obuwia.

Najpierw w buty snowboardowe. Lubię jeździć na desce, spędzać czas na mroźnym, świeżym powietrzu. Lubię w żartach twierdzić, że deska przynajmniej też zostawia jeden ślad i dlatego jest bardziej właściwa dla motocyklistów. Lubię to zmęczenie po całym dniu szusowania. Nawet wywrotki i trafianie czasem głową w zaspę. Ale ich widok nawet w lecie nie wywołuje we mnie natychmiastowej myśli “pojeździłbym już”. Tym bardziej teraz, w zimie, kiedy mniej więcej co weekend wyskakujemy ze znajomymi gdzieś na białe szaleństwo.

Przestawiam zatem buty snowboardowe na bok. Odkurzam miejsce w którym stały i zaraz po tym trafiam na moje motobuty. I od razu BAM! Automatycznie nabieram ochoty, żeby je założyć. Myśli w sekundzie biegną do garażu oddalonego raptem o około kilkanaście metrów, a którego bramę widzę przez okno. Wiem, że za nią mruga diodą alarmu moja eSVauka. Wiem, że - znając ją - wystarczyłoby przekręcić kluczyk i wcisnąć przycisk, żeby usłyszeć dudniące “putu-putu” jej dwucylindrowego, litrowego serca. W wyobraźni natychmiast wyświetla się film jak wspólnie przewijamy asfaltową wstęgę. Jadąc żeby jechać. Nie pojawia się w kontekście konkretnej trasy. To przeciez nieistotne. Pojawia się tylko chęć odczuwania prędkości i wolności. Bycia Panem własnej rzeczywistości. Oglądania krajobrazu w trybie fast forward. Przerzucania metalowego cielska eSVauki z zakrętu w zakręt. Przecinania arterii miasta składającej się z samochodów niczym z krwinek jak skalpel chirurga. Z szybkością, pewnością i precyzją. Wyobrażam sobie też obwodnicę okalającą moje rodzinne miasto, którą w sposób zupełnie pozbawiony sensu i totalnie idiotyczny pokonuję nocą z zapiętym szóstym biegiem i manetką przekręconą do oporu. Leżąc przyklejony do baku starając się zmniejszyć opór powietrza. Jednocześnie sprawdzając czy na mojej trajektorii nikt nie podąża kursem kolizyjnym i zerkając na zegary celem sprawdzenia czy pożądane cyferki pojawiły się już na wyświetlaczu czy jeszcze nie.
Wiem, głupie. Ale prawdziwe. Tylko śnieg zalegający podwórko między wyjściem z mojej klatki a garażem przypomina, że mamy początek lutego i nieprędko będzie można wybrać się z Niunią (tak mówię do eSVauki) na spacer.

Zatem należy odstawić buty motocyklowe na swoje miejsce, oczywiście uprzednio odkurzywszy miejsce przez nie zajmowane. Jutro pomyśleć o wyskoczeniu na deskę, a w poniedziałek zadzwonić do Wilczej, żeby sie umówić na przedsezonowe roboty przy mojej Niuni.